Arka KAPAK
Acıyı gördüm. Gözlerinin ortasında bir çiçek benzer biçimde büyüyen irisin önce ağır ağır büzülmesini, peşinden çığlık benzer biçimde ansızın patlamasını gördüm. Titreyen dudaklar, bal mumuna dönüşen yüzleri, çöken yanakları, irileşen elmacık kemiklerini, birer mağara gibi derinleşen göz çukurlarını, kurumuş ağızların içinde pelteleşen dilleri gördüm.
Anladım ki benliğimizin farkına vardığımız an, acının pençesinde kıvrandığımız andır.
Çığlık değil, ürperiş değil, evet, nereden geldiğini bilmediğim o vahşi iniltiyi kalbimin derinliklerinde duydum. Soluksuz kaldım, boğazcaım kupkuru, alnım ateşler içinde, tuhaf bir hülyaya kapılmışım benzer biçimde sürüklendim o dipsiz boşlukta. Yaşamın en karanlık sırrıyla yüzleştim.
Karanlığın her aşamasından geçtim, akan kanın sesini duydum, ölümün serinliğini damarlarımda hissettim.
Geçmişin kamburunu çoktan söküp attım sırtımdan.
İnsanın insanı öldürdüğü o ilk ânı gördüm, katilin zafer haykırışını, kurbanın tehlike çığlığını işittim.
Her an uyanmaya hazır o görkemli dürtüyü bastırmak, insanlığın en masum haline, en saf doğasına dönmemek için yıllarca ihanet ettim kendime. Kendimle birlikte tüm dünyayı da kandırdım. Hemen hemen başaracaktım ama bırakmadılar, benim adıma onlar öldürmeye başladılar.
İşte bu nedenle geri döndüm...
